Pre Prvog svetskog rata posmatrač sa Kalemegdana gledao bi preko reke - pravo u inostranstvo. Tamo, na samom Ušću, sa leve savske obale, stajala je jedna usamljena građevina koje je bila poslednja austrougarska karaula.
Do nje je vodio neugledni, prašnjavi, kolski put koji je dugo nosio ime po austrijskoj vladarki - Drum Marije Terezije. Do samo nekoliko godina pred Drugi svetski rat ta oblast se nije nimalo promenila.
Posle Prvog svetskog rata i pomeranja srpske, odnosno granice Kraljevine SHS visoko na sever, obe savske obale prvi put su posle dugo vremena bile u vlasti iste države. Budući da je sremska strana utonula u baruštine i lokve, kao uostalom i veliki deo Srema, ondašnje vlasti nisu marile ni za zaboravljenu karaulu, koja je ostala da, kao zabodena, štrči sa Ušća.
Očito je privlačila pažnju kojekakvih alasa i vagabunda, sve dok konačno nije počelo nasipanje leve obale Save 1938. godine, pa je i ona morala da nestane sa lica prestonice, iako je izdržala pune dve decenije posle Prvog svetskog rata.
(Iz knjige "BG priče" Zorana Lj. Nikolića)
